از دیرباز ، مقدس ترین سرزمین نزد عرب سرزمین مکه و مقدس ترین مکان های آن سرزمین بیت العتیق و مقدس ترین حریم بیت کعبه بود . با آنکه در آن روزگار مردم این سرزمین در منتهای گمراهی به سر می بردند و به کارهای زشت و پلید از هم پیشی می گرفتند ، در این مکان جز با سر تراشیده و بدن پاک و غسل کرده طواف نمی کردند ، اززمانی که ابراهیم پایه ی این خانه را بالا آورد ، قرن ها می گذشت .عرب هیچ چیز را ،هرچند در نظرش مقدس بود ، مانند این خانه نمی دانست تا آنجا که در نهانی و در خاطر خود که شنوا و مراقبی نبود ، نام آن را جز با تعظیم و تقدیس متذکر نمی شد،برای انجام کارهای مهم کنار بیت و در جوار پرده های کعبه تصمیم می گرفت ، گویا می خواست خانه و پرده را بر خلوص نیت و تصمیم صادقانه ی خود گواه گیرد . کعبه نزد عرب این پایه و مقام را داشت ، در این جهت عوام و خواص را فرقی نبود .

آن شب ، شبی بی مانند بود 0فاطمه دختر اسد برای تبرک به سوی خانه خدا می شتابد ، بارها اطراف آن طواف می کند ، در هنگام طواف گاهی پرده را مسح می کند ، گاهی می بوسد چیزی نمی گذرد که پاهایش سست می شود ، دست به پرده کعبه می رساند و از آن کمک می جوید ، ناگهان خود را به گوشه ای می کشد وآهسته در میان پرده های کعبه ازچشمها پنهان می شود. این نوع ولادت جز برای فرزند دلبند فاطمه دختر اسد پیش نیامده است و نصیب هیچ مولودی نخواهد شد.

علی سراسر عمرش را در پیروی از نمونه عالی کمال و فضیلت گذراند، در طفولیت خویشی فداکار و در جوانی صدیقی وفادار و همواره پیرو پیمبر بزرگوار و دلباخته ی رفتار و گفتار وی بود . در خلال این دوره و پس از آن ، در مراحل گوناگون زندگیش ، پیوسته ملازم آخرین حد کمال در اخلاق و افعال بود . چون قسمتی از طومار عمرش پیچیده شد و رهنمایش از دنیا در گذشت و از برابر چشمش دور شد ، علی یگانه پیروی بود که پس از درگذشت صاحب پی ، به درستی از وی راه و روش آموخته بود وبر شاهراه مستقیم پیش رفت و اندکی هم از آن منحرف نگردید .